‘Dingen die zo lang onbereikbaar leken, zijn nu toch bereikbaar’

Terugkijken op zijn dakloze jaren doet Willem (55) liever niet. ‘Zo’n 25 jaar van mijn leven heb ik periodes van ups en downs gehad. Praten over mezelf of hoe ik me voelde, deed ik niet, maar van binnen was ik altijd verdrietig. Laten we het hebben over hoe het nu met me gaat.’

Foto: Willem

Willems ‘nu’ begint ruim een jaar geleden bij de Cocon in Hilversum, waar hij dankzij een goede kennis terechtkwam. Pauline Hilhorst begeleidde hem die eerste periode. De Cocon is een opvanglocatie van Kwintes: een plek om te eten, douchen, wassen en slapen. Begeleiders geven praktische ondersteuning en houden toezicht. De locatie ontpopte zicht tot een startpunt voor Willems herstel. Pauline ging na een paar maanden op de doorstroomlocatie aan de Utrechtseweg werken. In eerste instantie bleef ze Willem begeleiden, maar de afstand bleek te groot. ‘Kim en Mirte namen de begeleiding over’, blikt Willem terug. ‘Ik wil ook hen graag een pluim geven.’

Keuken als domein

Regelmatig kwam Willem op de koffie op de Utrechtseweg. Pauline zag hem steeds verder opknappen. Ook ontmoetten ze elkaar bij de cursus Begin maken met herstel van Herstelnetwerk Gooi & Vechtstreek. Die cursus deed Willem zo goed dat hij na een tijdje kon verhuizen naar doorstroomlocatie Utrechtseweg – de laatste tussenstop voor een compleet eigen plek. ‘De keuken deel ik met vijf anderen. Die voelt echt als mijn domein. Koken is altijd mijn werk en hobby geweest – ik ben instellings- en dieetkok, leermeester, brood- en banketbakker.’

Draai gevonden

Aan de Utrechtseweg heeft Pauline de begeleiding van Willem weer opgepakt, omdat ze elkaar goed kennen. Drie keer in de week is Pauline op locatie. Meestal is Willem dan al wakker en drinken ze een bakje koffie. Willem:

Als ik nog niet wakker ben, belt ze me: “Goedemorgen, hoe gaat het?” Ik heb hier echt mijn draai gevonden. Ik kan moeilijk niks doen en maak graag dingen: een grote collage voor aan de muur, een krijtbord voor Pauline. Ook restyle ik kleding. Als ik bezig ben, vergeet ik de tijd.

Het verschil tussen hoe Willem binnenkwam bij de Cocon, en nu? ‘Een wereld’, zegt Pauline. ‘Toen zat hij als een dood vogeltje op de bank. Ik heb hem helemaal zien opknappen. Deze doorstroomlocatie is kleinschalig. Je zit met zes mensen best dicht op elkaar, terwijl je niet voor elkaar hebt gekozen. Het is mooi om te zien hoe hij met iedereen omgaat. Hoe hij op een respectvolle manier zegt wat hij vindt, en ook anderen helpt.’

Werken als ervaringsdeskundige

‘Mijn leven is niet te vergelijken met vroeger’, vult Willem aan. ‘Ik steek mijn eigen sleutel in de voordeur, kook zelf, zit in de tuin, knutsel in de woonkamer. En ik durf dankzij een nieuw gebit voluit te lachen. Het enige wat tegenzit, is mijn knie. Waarschijnlijk heb ik na een tekenbeet lyme-artritus gekregen. Mede dankzij Pauline is die diagnose er gekomen. Ze ging steeds mee naar artsen en kwam voor me op.’

Binnenkort gaat Willem de cursus Herstellen doe je zelf volgen. Daarna wil hij WRAP (Wellness Recovery Action Plan) doen. Bij deze cursus leren mensen met een psychische kwetsbaarheid hoe ze hun leven kunnen invullen met wat hen goed doet. ‘Daarna wil ik de cursus Werken met Eigen ervaring doen, zodat ik als ervaringsdeskundige aan de slag kan’, zegt Willem. ‘Ik heb zelf ook zoveel van ervaringsdeskundigen en andere deelnemers geleerd.’

‘Ik zie de oude Wimmie weer’

Vroeger vroeg Willem zich altijd af: ben ik wel goed genoeg?

Nu groeit mijn zelfvertrouwen. Ik heb veel bereikt. En al ben ik er nog niet, toch voel ik me gelukkig. Het gaat stap voor stap. Ik ben dankbaar dat ik eerst op de Cocon en nu aan de Utrechtseweg een plek heb gevonden om mijn leven op te bouwen, en voor alle steun en begeleiding van Pauline, Mirte, Kim en andere medewerkers.

Het gevoel dat Willem dingen moet verbergen, is verdwenen. ‘Pauline staat daarom altijd in de cc als ik mijn bewindvoerder, huisarts, tandarts of instanties mail.’ En doordat Willem zich openstelde, ontstond er ook ruimte om contacten te herstellen. Bijvoorbeeld met zijn ouders. ‘Mijn moeder zei laatst: “Ik zie de oude Wimmie van 25 jaar geleden weer terug.”’

Foto: Willem

Echt iets te bieden

Hoop voor de toekomst haalt Willem uit de wens om zijn zoons te zien. ‘Mijn gevoel zegt dat het gaat gebeuren. Mijn wens is dat ze dit interview lezen. Ik wil hen graag zeggen: lieve Shawn en Luciano, ik mis jullie. Papa is jullie nooit vergeten. Als ik straks een eigen plekje heb, dan heb ik hen echt iets te bieden. Dat komt gelukkig steeds dichterbij. Laatst stond ik op de vierde plek voor een huurwoning.’ Maar eerst gaat Willem genieten van een vakantie – all inclusive. Met het vliegtuig én een goede vriend. ‘Dingen die zo lang onbereikbaar leken, zijn nu eindelijk toch bereikbaar.’