Wendy: ‘De aanhouder wint!’

‘Ik had dit nooit durven dromen; na 15 jaar psychiatrie, opnames en separeers woon ik zelfstandig. Het gaat soms met vallen en opstaan, maar ik krijg er steeds meer vertrouwen in.’ Deze woorden stuurt Wendy (44) in een email naar Kwintes waarin ze vertelt dat er hoop is voor iedereen die vastloopt. In haar mooie huisje waar ze met zes grasparkietjes woont, vertelt ze haar volledige verhaal.

Wendy is in 2006 zwanger van haar dochter als ze abrupt van haar roze wolk af wordt geschopt door lichamelijke- en geestelijke klachten. Haar “normale” leven valt weg. Ze kampt met een prenatale depressie die na de bevalling verandert in een postnatale depressie. Althans, dat denkt men. Een opname op de Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis (PAAZ) volgt, de start van een lange tijd binnen de muren van instellingen. Wendy: ‘Ik slikte onder dwang medicatie en mocht toen mijn dochter werd geboren haar alleen onder toezicht zien. Ondanks alle symptomen was ik wel heel blij met mijn kindje.’

Helaas gaat het ouderschap haar niet makkelijk af. Twee jaar lang leeft ze wisselend thuis en in het ziekenhuis. Door de medicatie vlakt ze af en verliest ze interesse voor kleine dingen waardoor ze besluit dat het anders moet. Na aanmelding voor behandeling volgt een lange, zeer zware periode binnen diverse instellingen. Tot tweemaal toe wordt de diagnose borderline bij haar vastgesteld terwijl Wendy weet dat zij dit niet heeft. Haar schreeuw om gezien te worden, ziet men als negatieve aandacht waardoor de verpleging haar negeert. Ze voelt zich onbegrepen en verzet zich tegen alles en iedereen. Hierbij verwondt zich zelf en anderen door bijvoorbeeld letterlijk het gevecht aan te gaan met de verplegers. Wendy: ‘Ik mocht niets en zag mijn familie nauwelijks meer. Ik werd onder andere zeven maanden in een kale isoleercel gestopt met slechts een matras, anti-scheurjurk, kartonnen po en een digitale klok.’ Enkele jaren later blijkt de juiste diagnose autisme te zijn en krijgt ze eindelijk de juiste ondersteuning.

De situatie wordt dragelijker. Ze verhuist naar een beschermd wonen project waar ze in het begin fijn woont tot ze in januari 2020 doorslaat vanwege angst en paniek. Wendy: ‘Dit was één van mijn ergste nachtmerries! Ik duwde iedereen mijn kamer uit waarop de politie kwam. In slechts een hemd, broek en teenslippers werd ik in handboeien afgevoerd naar het politiebureau en in een cel gezet. Ik stond doodsangsten uit en kon alleen maar huilen. Mijn leven was voorbij.’ Door de heftigheid van haar problematiek is er geen geschikte behandelsetting. Ze krijgt een woning toegewezen met onder andere begeleiding aan huis door het Kwintes team Autisme. De combinatie van praktische hulp en specialisme in autisme slaat aan. Wendy is blij verrast dat ze zich ondanks haar verleden openhartig durft op te stellen naar de hulpverleners toe.

De wens om dicht bij haar dochter en familie te wonen is uitgekomen. ‘Ik ben alle begeleiders enorm dankbaar voor deze woning en de hulp! Ik moest het natuurlijk zelf echt willen en ernstige terugvallen proberen te voorkomen. Daar werk ik nu nog steeds hard aan; mijn negatieve gedrag omzetten in iets positiefs. Dit doe ik door bijvoorbeeld het gesprek aan te gaan als iets mij dwarszit. Hopelijk gaat dit steeds iets vooruit!’ Aan iedereen die het moeilijk heeft wil Wendy laten weten dat er uitwegen zijn. Ze bundelt haar herstelverhalen in een boek dat ze volgend jaar hoopt uit te brengen.